اولین روزِ بعدِ رفتنِ توست..
و چه تنهاییِ غم انگیزی..
بعد از آن لحظه های سبزِ بهار..
چه خزانی، چه زردِ پاییزی..
اولین‌ها همیشه زیبا بود..
اولین عاشقی، نگاهِ نخست..
و چه تلخ است بی وفاییِ تو!
چه غم انگیز اشک و آهِ نخست!
رفتی و در سکوت جا مانده است..
بر گلویم چه بغضِ سنگینی!
ناله میبلعم و فقط خیره..
بر افق، بر غروبِ خونینی..
باورم نیست رفته ای و هنوز..
مات و سرگشته گیج و مبهوتم..
حالِ خود را چرا نمی‌فهمم؟!
گویا زنده ای به تابوتم..
مینشینم به کنجِ دیواری..
میکُشَد ترس، ترسِ تنهایی..
ترس مینوشم و به دادِ سکوت..
میزنم زجه های شیدایی..
حالِ من را نپرس، بیمارم..
خسته و زخمی و خراب، خراب..
در خیالم چه نقش ها که زدم..
همگی نقش شد بر آب، بر آب..
پیشِ چشمانِ عاشقم رفتی..
کاش عذری، تبسمی، سخنی!
که به دردت نمی‌خورَد این عشق..
ای دریغ از بهانه بافتنی..
ای دریغ از وداع تا لَختی..
بارِ غم را بر آن سوار کنم..
پشتِ پایت که می‌توانستم..
کاسه ای اشک رهسپار کنم..
حال با بی وفایی ات چه کنم؟!
از دلازاری ات دلم خون است..
دور از چشمِ این و آن یکسر..
چشمهایم شبیهِ هامون است..
دوست دارم جهانِ پَستَت را..
بِدَرانم، به خاک و خون بِکِشَم..
حالِ آرام و خلسه هایت را..
به لبِ ممتدِ جنون بِکِشَم..
دوست دارم که شیشه بَردارم..
تا کنم پَرت سویِ هر دیوار..
دادها سر دهَم از این حَنجَر..
بِکِشَم ناله های نا هنجار..
نیمه شبها که مست از خوابی..
سوت و کفهای دم به دم بزنم..
که بیایم همیشه سر وقتت..
خواب و آرامشت به هم بزنن..
بخشی از این جنون غمِ عشق است..
بخشِ دیگر.. چرا نمیفهمی؟!
حالِ بازنده ی قمارِ سحر..
دستِ آخر، چرا نمیفهمی؟!
واژه در واژه شعرِ تبدارم..
همگی آیه های هزیان است..
آسمانِ کلامِ بی مرز و..
بی سرانجام و خطِ پایان است..
دوست دارم بگریم از سرِ درد..
سرم و شانه های آرامی..
دست هایی که پر کند یکسر..
تا دمِ صبح لب به لب جامی..
اولین روزِ بعدِ رفتنِ توست..
کاش که آخرِ آن میبود..
کاش فردای بی تویی نرسد..
دلت ای دوست مهربان میبود..
نیمه شب شد ستاره ها گفتند..
درِ گوشم که بر نمیگردی..
باورم شد ولی بدان هرچند..
که به هوشم که بر نمیگردی!
چشمهایم به راه میبارد..
مثلِ یک ابر تا تو برگردی..
ناله مینوشم و به دادِ سکوت..
میکشم صبر تا تو برگردی..
پی نوشت
یه روزی مثلِ امروز..
یه کسی یه کاری کرد که تمامِ تار و پودم رو به آتش کشید..
آتش، تمامِ وجودم رو در بر گرفت..
سوختم و سوختم و خاکستر شدم..
حالا چیزی ازم باقی نمونده..
ذره هامو باد به این طرف و اون طرف میکوبه..
خسته و بُهت زده در این دنیا سرگردانم..
من گریه کردم تا اون بخنده..
اون شروع کرد تا من به پایان برسم..
اون زندگی کرد تا من بمیرم..
و این شد که بهمن در تقویمِ زندگیِ یخ زده ام برای همیشه تعطیل شد..
بدون دیدگاه