واکسنِ غصه ها

وقتی میره اون کسی که دوسش داریم، جای خالیش اذیت میکنه و دلمون گُر میگیره..
ساکت میشیم و گوشه گیر..
نه که حرف نداشته باشیم نه..
دلِ گُفتنه که نداریم..
یه کم میگذره و یخِ رفتنِ آدم مهمه ذره ذره آب میشه..
ردِ چنگ، خشک میشه رو دلمون و شب دوباره لبخند میزنیم..
هرچند سخت..
هرچند تلخ..
دنیای لعنتی که فرصتِ فکر کردن نمیده..
تند تند میگذره و رد میشه..
و میمونه یه ردِ عمیق تو ذهنمون..
میمونه یه فکرِ آزار دهنده ی دائمی..
هیچ وقت اون آدمِ قبلی با همون دنیای قبل نمیشیم..
گاهی چشممون میفته یا دستمون میخوره به اون ردِ عمیق و بغض میشینه تو گلومون و شاید یه خطِ باریکِ اشک..
همین!
از اون همه درد میمونه همین..
شاید دردِ رفتنِ خوبای زندگی هم واکسنِ غصه های بعدیمون باشه..
کسی چه میدونه..؟

پی نوشت

عشق یعنی: زیرِ نم نمهایِ بارانم هنوز..
خیسِ شوقت هستم و پَر میکشد جانم هنوز..

رفته ای هرچند از این شهر و دیگر نیستی..
من ولی شب پرسه یِ خیسِ خیابانم هنوز..

برخلافِ برگِ تقویمی که می گوید بهار..
برگریزِ خاطراتِ مهر و آبانم هنوز..

دست در دستِ خیالت بیخیالِ عابران..
پرسه پرسه در هوایت شعر می خوانم هنوز..

سنگفرشِ خیسِ باران خورده می داند چقدر..
کوچه گَردِ خِش خِشِ برگِ درختانم هنوز..

کوچه گَردِ برگِ زردِ غرقِ دردِ خاطرات..
همصدایِ بغضِ عریانِ زمستانم هنوز..

آه لیلی! بی تو خیلی خسته ام، کو شانه ات؟.
مثلِ مویت بیدِ مجنونِ پریشانم هنوز..

کاش برگردی ببینی در فروپاشیِ بغض..
خسته چون فواره ای سردرگریبانم هنوز..

چون “رهی” و چون “عماد” و “شهریارِ” مانده یاد..
“منزوی” شد “سایه” ام بس که غزل خوانم هنوز..

شعر پایان یافت اما عشقِ تو بی انتهاست..
من تو را زیباتر از هر شعر میدانم هنوز..