یلدای بی تو

شبِ یلداست..
شبِ از تو به دلگیریهاست..
شبِ دیوانگیِ اغلبِ زنجیریهاست..
شبِ درد است..
شبِ خاطره بارانیهاست..
شبِ تا نیمه شب، شعر و غزل خوانی هاست..
شبِ یلداست..
شبِ با غمِ تو سر کردن..
شب تقدیرِ خود اینگونه مقدر کردن..
بی تماشای تو با این همه غمها چه کنم؟!
تو نباشی گلِ من، با شبِ یلدا چه کنم؟!

گیرم که یلدا هم بیاید

گیرم که یلدا هم بیاید..
بی تو تمامِ زندگیم یلداست..
وقتی شبیهِ شب پره ها از روز و از هر چه روشنی‌ست گریزانم..
آن روزها که زندگیم حولِ چشمانِ مهربانِ تو می چرخید..
تو یلدای من شدی ای ماه..
نیستی مهربانم تا بفهمی من بی امنِ دستانت چه تنهایم..
حالا که دستانت در دستانِ دیگریست..
پیوسته و پشتِ سرِ هم نگو نامم را..
شکسته بخوان من را..
حالا که تکه پاره و ویرانم..
گیرم که یلدا هم بیاید..
شبی هم به درازا بکشد..
برفی هم ببارد..
سفره ای هم چیده شود..
اناری هم باشد..
و دیوانِ حافظی هم..
بی تو چه یلدایی؟!
چه برفی؟!
چه فالی؟!
حافظ هم فهمیده، بی تو اینجا همه شب یلداست..
همه شب سرد است…
همه شب فالِ مرا می گیرد..
یادِ آشفته ی تو..
سهمِ من از شبِ یلدا شاید..
قصه ای از غصه..
و انار سرخی..
که پر از دلتنگیست..
غم هایم بلند، همانندِ شبِ یلداست..
کاش بدانی که بدون تو هر شبم یلداست..
زُل میزنم به این همه یلدای نا تمام..
حل میشوم تمامِ تو را توی هیچکس..
حافظ دوباره گفته نمی آیی بی دلیل..
بغضی شکسته تر شده حالا نفَس نفَس..

پی نوشت

با نبودنت، یلدا را به تمام شب هــــای سال تعمیم می دهی..
تا حافظ به دستِ مجنونی باشم، در میانِ فال هایی که بگیر و نگیر دارند..
اصلا به من چه که فصل ها مرتب تحویل می شوند..
وقتی بی تو در هیچ کجای سال دلم خوش نیست..
چه فرقی می کند خورشید در کجای سال غروب می کند..
از آغوشِ تو که دور افتاده باشم، هر شب یلدایی می شود به بلندای نبودنت..
بیا..
بیا کمی جای من بنشین و برای تمامِ دیوارها انار دانه کن..
بیا و عذرِ یلدا را از شب هایم بخواه..
بیا..
من تابِ پشتِ شب ماندن های بی تو را ندارم..
تا جای خالیت سرد نشده بیا..
“این شب ها” تمامشان اجاره ای به شرطِ تملیکند..
وقتی هر غروب در جلدِ یلدا فرو می روند..
آنــــــــــــقدر که تو نیستی..

بی من و با او یلدایت مبارک..