دایره

تمرگیده بودم به تنهاییِ خویش..
مرا تو به اغوای بیراهه بردی..
به دریاچه ی خمرِ خالص کشاندی..
و در مستیِ چشمِ من قوطه خوردی..
بدون سلامی خزیدی کنارم..
ولم کن، کجا من، کجا عشق؟!
سکوتم رضا نیست پس چشم بردار..
میانِ همه لاعلاجان چرا عشق؟!
کنارِ تو و لحنِ بارانیِ تو..
اضافَم دو خط چترِ بی معنیم من..
تو را در بزنگاهِ دیدن ندیدم..
همیشه گرفتارِ کم بینی ام من..
حقیقی ترین حالتِ ذوقِ یک زن..
عجیبی شبیهِ نفَس های دریا..
دروغی نشستم به کرسیِ کذبم..
به خود بسته ام نامِ جعلیِ خود را..
چرا روبِرویَم دو زانو نشستی..
مرا محضِ چه پیش و پس میکنی عشق؟!
به سنگِ دلم میخِ تو کارگر نیست..
ولم کن تلاشی عبث میکنی عشق..
نهالی کنار و لبِ جاده بودم..
کسی آمد و ساغه ام را تکان داد..
سرنگِ هوا در رگ و ریشه ام کرد..
و آینده ام را جلوتر نشان داد..
شکست و تکان داد و قلب از تنم کَند..
چقدر از سرم قُمریِ خسته پَر زد..
به هر کودکِ باغ دل بسته بودم..
چقدر آمد و بچه ها را تشر زد..
ببین بچه بودم به آنی شکستم..
نفهمیدم اصلا چه ها دیده بودم..
دو تا قلبِ تیره کنارِ دو آوند..
کجا ماشه ات را چکانیده بودم..
کنارِ تو هیچم؛ کنارِ تو صفرم..
کنارت هویت ندارم هلاکم..
دماوندیِ تو مرا خُرد و غِی کرد..
کلوخی پر از حفره در متنِ خاکم..
در اوجِ شکوهت در انبوهِ لبخند..
سپردی مرا به زمستان و بوران..
نشستی در آرامشِ کوچه باغت..
رها کردی ام در سراشیبِ تهران..
قفس حقِ من آب و نان هِق هِقِ من..
از این پس به خوابم نَیا هُرمِ جاری..
که هر کس رسیده است داغی زده است..
و حالا تو باید که آتش بیاری..
اگر هِی نشد حقِ خود را بگیرم..
اگر دستِ هر حکمتِ خون اسیرم..
اگر دست بردم به تنهاییِ تو..
اگر کُندَم و تلخم و گوشه گیرم..
اگر انزوایی تَرَک خورده پوشم..
اگر بی نصیبم به کنجی کنارم..
اگر بادِ وحشی موافق نبوده..
اگر باید آخر به شعرم ببارم..
اگر آن سلامم که پاسخ ندارد..
اگر سوختم در خودم نخ به نخ ها..
اگر سفره ام سهمی از نان ندارد..
و خوردند اگر حاصلم را ملخ ها..
سرِ عهدِ دل واپسی مانده بودم..
من آن عشقِ پا تا دهان بودم ای ماه..
برای گلو بندِ روزِ تولد..
به فکرِ شکارِ جهان بودم ای ماه..
تو دل خوش به اینکه میانِ جماعت..
شکوهِ نگاهِ تو دل واپسان بود..
بدون تو آدم حسابم نمیکرد..
دو خط شعرِ تلخی که کار و کسم بود..
در اعماقِ وِیلی که بودم همیشه..
نفَس میکشیدم تو را با نگاهت..
نجاتم شدی بعدِ عمری به زندان..
و بلعیدی ام با نگاهِ سیاهت..
خودت آمدی و خودت رفتی از کادر..
در عکسِ دوتایی تو را مرده دیدم..
در آن عکسِ تاریخی و و تار و تاریک..
خودم را کنارت زمین خورده دیدم..
غلط کردم اما رها کردی ام باز..
میانِ چَک و چانه و نیش و دندان..
رها کردی ام در قدم های تکرار..
زمستان، زمستان، زمستان، زمستان…
پس از مرگِ تو نیمه ی قصه بد شد..
تو دامن کشیدی که از من گریزی..
نشستی بنوشی تمامِ تنم را..
و خونِ مرا پایِ پایت بریزی..
تو تاریخِ در خود فرو رفتنی حیف..
به تاریخِ در خود شکسته اسیرم..
و مغزی که دیگر تحمل ندارد..
به بیراهه خورده، شکنجه، اسیرم..
میانِ همه زندگانِ دو عالم..
اگر نامِ کمرنگِ من را زدودند..
چه غم که رفیقانِ هم کاسبِ من..
مرا پیش از این قصه ها کشته بودند..
غروبِ چه روزی تو را منجمد شد؟!
طلوعِ کدامین سفر از تو پر شد..
چقدر از مرا رویِ دفتر نوشتی؟!
که شعر امتدادِ هزاران تومور شد..
در این لابلای پر از وهم و وحشت..
به یادِ جهان و من و باورم باش..
بیا بیتی از ماندنت باش و برگرد..
به فکرِ خطِ خالیِ دفترم باش..
زنیت کن و از سرِ نو بسازم..
حراسِ مرا در خودت جستجو کن..
سه خط رو به من باش و یک خط عقب رو..
مرا سرکشی کن مرا زیر و رو کن..
آهای آخرین کولیِ عصرِ ییلاق..
آهای عشقِ در هم شکسته مرا باش..
آهای اسمِ کوچه های پس از من..
آهای آخرین دربِ بسته مرا باش..
از آن روزِ برفی کنارِ مزارش..
تو را با تَبِ مولوی میشناسند..
کسانی که با زخمِ من آشنایند..
مرا با همین مثنوی میشناسند..
مرا با خودت آشنا کرده ای مرگ..
نیفتی زمین حضرتِ آخرین برگ..
زمین و زمان را عقب بر نگردان..
تحمل ندارم دوباره به قرآن..
نگاهم کن ای ساحرِ خانِ آخر..
و از گورِ من جوجه ی تر در آور..
به جادوی لحنت مرا زیر و بم کن..
و شرِ مرا از سرِ مرگ کم کن..
مرا پشتِ شعرم به پایان بچسبان..
از آدم بگیرم به انسان بچسبان..
دو خط شعرِ کولی برایت سرودم..
دوباره همانم که در جاده بودم..
دوباره همانم، همان عشقِ عریان..
همان فحشِ بد در شبِ راه بندان..
دوباره همانم که دردِ تو بودم..
که خیرِ سرم خرده مردِ تو بودم..
همانم که در بُهتِ آن مسلخِ سرد..
تو را لو نداد آخر و کم نیاورد..
نگفتم که سیبِ ازل را تو خوردی..
که تو خانه را دستِ شیطان سپردی..
عروسک نباش از پسِ شیشه رد شو..
بیا واقعی بودنت را بلد شو..
فقط لحظه ای مثلِ زنها بفهمم..
از این زنده بودن برای تو سهمم..
بتان جامِ من را پر از زهر کردند..
خدایان پس از رفتنت قهر کردند..
و ابرِ سیاهی که قبرِ مرا دید..
قرونی گذشت و قرانی نبارید..
پس از تو فقط نکبت از خانه ام ماند..
دو پَر چوبِ خشکیده از لانه ام ماند..
که کم بودی اما همان کم مرا بس..
که من دل به هر آنچه کم بسته بودم..
که بسیاریِ تو زیادیِ غم داشت..
از انبوهِ اندوهِ خود خسته بودم..
چگونه به اسمت صدایت کنم هان؟!
بمان لیلیِ در زمستان نشانی..
از این قصه رفتم که پایت وسط بود..
نماندم که تو در میانه بمانی..
وگرنه بدون تو معنا کجا بود..
شفق بی تو یعنی شبم را ببارم..
زمان بی تو یعنی فقط ساعتِ صفر..
جهان و زمان را تمرکز ندارم..
وگرنه بدون تو اصلا ولش کن..
به کمرنگیِ من کسی در جهان نیست..
از آن لحظه که سمتِ رفتن دویدی..
کسی بین ما جز غمی ناگهان نیست..
به چشمانِ من خیره شو سر نگردان..
من آئینه ام، من تو ام حضرتِ درد..
تو آمینِ من بودی ای عشقِ واحد..
تو قلبِ منی قبله ی تحت پیگرد..
ببین لیلیِ رفته از فصلِ کهنه..
تو اقلیمِ بارانیِ کودکانی..
طلوعِ تمامِ زنانِ شگفتی..
و شرقی ترین مادرِ کهکشانی..
مرا از تبِ شهرِ تلخت خبر کن..
بگو لیلی از شهر باران فروشان..
بگو با سپیدیِ باغت چه کردند؟!
چه ها کرده ای با زمستان فروشان..
مگر مردِ آن بچگی ها نبودم..
بگو جایِ پاهایمان کو چه کردی؟!
بگو این خیابان چه کردت که مُردی؟!
مرا حیف و میلِ دو پسکوچه کردی..
در آن گیر و دارِ شب و شوکران ها..
چه کاری برایت نکردم که میشد؟!
و یا در شبِ مردن و رفتنِ تو..
دو بیتِ مرا میشنیدی چه میشد؟!
تنِ جاده را خط کشیدم به دورت..
نشستی و طَیار از من گرفتت..
جهان از خیابانِ من چربتر بود..
بزرگیِ سیاره از من گرفتت..
بترس از شبی که مقابل نشینی..
که دنیا ره و رسمِ گِردَش چنین است..
زمینی که من میشناسم سر آخر..
به هم میرساند شگردش چنین است..
به فکرِ تو هم هستم ای حضرتِ دور..
به فکرِ خودم که اگر دیدمت باز..
اگر تاسِ نردم به خوبی نشیند..
اگر آخرِ قصه بلعیدمت باز..
چگونه مرا روبرو میگذاری؟!
بگو با چه سِحری مرا میکُشی باز؟!
چطور آبِ از جوی رفته دوباره..
به جو باز گردد بگو شعبده باز..
ببخشم نبخشم مرا صرف کردی..
چطور آن دلِ داده را پس بگیرم؟!
تو هم بچه بودی عزیزِ دلِ من..
چطور اشک از آن چشمِ نارس بگیرم؟!
فدایت شَوَم دخترِ عصرِ طوفان..
تو را با خیالت به دنیا سپردم..
خودم را به دستِ خودم چال کردم..
پس از تو نبودم اگر چه نمردم..
مرورم کن از خاطرت جا نمانم..
زمین مثلِ من مردِ ماندن ندیده..
به پایِ گناهی نکرده نشستم..
کسی جز تو آن سیبِ من را نچیده..
تمرکز ندارم چه باید بگویم؟!
روایت از این مردِ راوی گرفتی..
از آن بدتر اینکه مرا ساده دیدی..
مرا با تمامِ علی ها مساوی گرفتی..
تو را در بزنگاهِ دیدن ندیدم..
همیشه گرفتارِ کم بینی ام من..
کنارِ تو و لحنِ بارانیِ تو..
اضافم دو خط چترِ بی معنی ام من..
سکوتم رضا نیست پس چشم بردار..
میانِ همه لاعلاجان چرا عشق؟!
بدون سلامی خزیدی کنارم..
ولم کن، کجا من، کجا عشق؟!

دکلمه ی علیرضا آذر به نام دایره

دانلود با کیفیت ۱۲۸