دسته شعر

من نمی‌دونم این دوست داشتن چیه، که هر بار یکی رو دوست داشتم، دنیا گفت به دَرَک..
یه دیوارِ بلند کشید جلوم و گفت: حقِ حرف زدن نداری، حقِ بغل کردن، حقِ بوسیدن..

بوی پاییز و حسِ سردِ فراق..

درست شبیهِ برگِ خشک و زردِ درختِ کنارِ جو!

پاییز می‌رسد که مرا مبتلا کند..
با رنگ‌های تـازه مــرا آشنا کند..

پاییز می‌رسد که همانندِ سالِ پیش..
خود را دوباره در دلِ قالیچـــه جا کند..

گاهی زمان به حادثه، زنجیر میشود..
گاهی هوا عجیب نفسگیر میشود..
گاهی نگاهِ عقل، کمی تار میشود..
گاهی خطا، منوط به تکرار میشود..

من کاتبِ غمگینِ این سطور، حتی اگر به وقتِ اسمتِ انگور، ایستگاهِ صلواتی بزنم و در قدح های کاغذی شراب بفروشم، دلم وا نمیشود..

شب دورِ میز، با دلبر نشستیم..
این طرفِ میز خودم، اون طرفِ میز دلبر..
با چاقو اسمش رو تراشیدم روی میز..

من خوبِ خوب شدم
دیگه درد ندارم..
کتفم درد نمیکنه..
قلبم از جاش در نمیاد وقتی بِهِت فکر میکنم..

تا چشم به هم زدیم دو ماه از فصلِ بهار رو پشتِ سر گذاشتیم..
روزها اونقدر سریع میگذرن که آدم اصلا نمیفهمه از کجا اومد و به کجا رفت..
چند روزی بود که دوباره حالم خیلی بد شده بود..

قیچی آوردم برای آخرین بازیِ هفت سنگ و قیچی کردم دستت رو که هیچی توش نبود..
آخرین هفت سنگی که هیچکس اون سنگا رو نچید..

تنهایی، سرطانِ بدخیم و شبانه ی روح است..
تنهایی، نه تنها ماندن..
تنهایی، وقتی کسی کنارت هست که بلد نیست تو را ببیند..