دسته شعر عاشقانه

بابا من که تاریک نبودم..
اهلِ نور بودم و محبت، زلالِ زلال بودم..
سنگایِ کفِ صدامو میشمردی یادت نیست؟!

من آماده ام..
آماده برای متوقف کردنِ ساعتها خواباندنِ خاطرات..
برای کندنِ نقابِ لبخندهای کمرنگ..

میگم: دیدی یادت رفت!
دیدی یادم رفت!
دیدی اولِ سال شد و با هم حرف نزدیم!
از بس که باورمون شده، هیچ وقت آفتابِ آسمونِمون نمیشی..

من جای تمامِ کسانی که دلتنگت نمیشوند..
من جای تمامِ کسانی که بیتابِ چشمهایت نیستند..
من جای تمامِ کسانی که گفتند دوستت دارند، تو ماندی و آنها نماندند..

اولین ها همیشه موندِگارَن..
قانونِ خاطرات میگه: هر چیزی رو که برای اولین بار توی زندگی تجربه میکنیم، توی ذهنمون تبدیل به یه حفره ی عمیق میشه..

در چه حالی پری نازنینم؟!
نوگُلِ نازِ رویِ زمینم..
دور از من کجا خانه کردی؟!
در کدامین دلی لانه کردی؟!

ما خیلی سختی کشیدیم تا به هم نرسیم..
مگه چیه؟! همه ی سختی کشیدن ها که آخرش رسیدن نیست!
ما خیلی کشیدیم!

من نمی‌دونم این دوست داشتن چیه، که هر بار یکی رو دوست داشتم، دنیا گفت به دَرَک..
یه دیوارِ بلند کشید جلوم و گفت: حقِ حرف زدن نداری، حقِ بغل کردن، حقِ بوسیدن..

بوی پاییز و حسِ سردِ فراق..

درست شبیهِ برگِ خشک و زردِ درختِ کنارِ جو!

پاییز می‌رسد که مرا مبتلا کند..
با رنگ‌های تـازه مــرا آشنا کند..

پاییز می‌رسد که همانندِ سالِ پیش..
خود را دوباره در دلِ قالیچـــه جا کند..