خلوت دل

وقتی میره اون کسی که دوسش داریم، جای خالیش اذیت میکنه و دلمون گُر میگیره.. ساکت میشیم و گوشه گیر..

بالاخره یه روز یه قرارِ مستقیم با خدا میذارم.. با هم میریم یه کافه ی دنج.. دو استکان چای، با عطرِ مخصوص.. بالاخره حرفامو بهش میزنم..

بگذار تمامیِ درهای عالم به رویَم بسته باشند.. مرا چه باک، وقتی که پلکِ نازکِ چشمانت، پنجره ی سبزی از ابدیت را به رویَم میگشاید..

چه دورم از دل خود در کنار بعضی ها.. دلی که رفته از آن اعتبارِ بعضی ها.. فراری از خودم و از تمامِ انسان ها.. و زجر می کشم آه ،از شعار بعضی ها..

تو از من، یه آدمِ بدبین ساختی.. آدمی که به هر حرف عاشقانه یی فقط می تونه بخنده..