من که از هجرِ رخ چون لاله ات

آتشم بر جان و جانم بر لب است

وز خیال طره ی مشکینِ تو

روزِ رخشانم پریشان چون شب است

ای که از کِلکِ هنر نقشِ دل‌انگیز خدایی

حیف باشد مَهِ من کین همه از مهر جدایی

یه صبح سرد با آسمون ابری و نم نم بارون…
بله, اولین بارون پاییزی بعد از گذشت یک ماه از این فصل…

حرف برای گفتن زیاد دارم اما حس نوشتنم نیست…
شاید بهتر باشه در کوچه های تنهایی, غرق در افکار خودم چند بیت شعر بخونم…

یک ماه از پاییز گذشت…
اما چه گذشتنی!

دیشب بغضم ترکید
باران شد
به زمین افتاد
از زندگی, از من, از تکرار خارج شد

جای تو هیچکی نیومد تنهایی هامو بگیره…
هیچکسی حتی نتونست اشکِ چشمامو ببینه…
غیر تو هیچکسی انگار برام آشنا نشد…
غیر تو هیچکی بهم حرفای واقعی نگفت…

عاقبت از غم معشوق حکایت کردم،
نزد قاضی شدم و طرح شکایت کردم،

تو هم، همرنگ و همدردِ منی ای باغ پائیزی !
تو بی برگی و منهم چون تو بی برگم

دیشب میخواستم یه بیت شعر رو توی گوگل سرچ کنم…
یه بیتش که یادم مونده بود رو نوشتم و اینتر رو فشار دادم…