وقتی که دلتنگ باشی, چه فرقی میکند بهار بیاید یا پاییز

دلتنگ کسی که باشی, بهار بیاید یا نیاید هیچ فرقی نمی کند!
تو تنها عبور ماه و سال را نظاره می کنی, بی آنکه لباس تازه ی هر فصل را
پوشیده باشی!
دیگر هیچ ستاره ای در آسمان, چشمانت را خیره نمی کند!
هیچ لبخندی دلت را نمی لرزاند!
و مادامی که به رسم تنهایی کنار پنجره ایستاده ای, همه ی اجسام را به یک رنگ و شکل می بینی!
دلتنگ کسی که باشی, دنیا برایت اتاق کوچکی می شود, که تنها از روی بغض, خستگی و بی حوصلگی روزگارت را در آن سپری می کنی!
دلتنگ کسی که باشی, به خاموشی رو می آوری.
به دردها پناه می بری..
و زمانی که طنینِ آهِ آشیانه ای را, که در سکوتی محض, روی خاطره ها ساخته ای ویران می کند, به اشک مجال روییدن می دهی!
دلتنگ کسی که باشی, کسی که می دانی هیچوقت نمی آید, آنقدر از زمین فاصله می گیری, که هیچ احساس ملموسی, حتی به گاه سرودن شعری تازه, تو را به حقیقت زندگی باز نمی گرداند!
دلتنگ کسی که باشی, نگاهت فقط به یک چیز خیره است.
نگاهت نه به در, بلکه به صدای اف افی که منتظری گوشَت را نه خراشد, بلکه نوازش بدهد!
دلتنگ که باشی, بی حوصله ای, میگذاری ریشت بلند بشود, موهایت هم همین طور!
دلتنگ که باشی, اصلا برایت فرق نمیکند روزهایت چطور بگذرند.
خوب یا بد!
برایت فرقی ندارد..
تو فقط می خواهی کنار او باشی..
دلتنگی اصلا برای خودش عالَمی دارد..
دلتنگی یعنی: تو دیگر برای خودت نیستی!
دلتنگ که باشی, دلت میخواهد یکی پیشت بنشیند و تو برایش از او بگویی..
از فراق…از جدایی…از دوری..
تو خودت هم, انگار خوشت می آید که دلتنگ بمانی!
حتی دلت می خواهد, که بعضی وقت ها, کسی باشد که دلتنگش بشوی..
بیچاره کسی که, بهانه ای برای دلتنگی ندارد..
بیچاره کسی که, دل تنگ ندارد..
من دلتنگی را, با تمام بی قراری هایش دوست دارم..
دلتنگ که میشوی, دلت می خواهد بنشینی در یک خانه ی قدیمی روی صندلی که هی تکان میخورد..
زیر درختانِ نه چندان سر به فلک کشیده, در فصل پاییز..
و خیره شَوی, به در..
گاهی از روی آن صندلی بلند میشوی و در میان برگهای پاییزی راه میروی و صدای خِش خِش برگ های درختان را گوش میکنی..
دلتنگ که میشوی, دلت میخواهد کسی نباشد که به تو گیر بدهد..
دلت می خواهد, با خیال راحت بنشینی لب پنجره, سیگاری روشن کنی و دود کنی..
و مثل این ناشی ها, دود سیگار را از دهانت بیرون بدهی..
شاید اگر کسی مرا نمیشناخت, دلم میخاست بیرون از خانه در باران راه بروم و سیگار بکشم..
و تو چه میدانی, از دلِ مردی غمگین و خسته, که فضای اتاقش را فقط دود سیگارهایی که پشت سر هم میکشد گرفته!
بگذریم..
دلتنگی را دوست دارم..
چون دلت به بهانه ای, خوش است..
عجب دنیایی دارد این دلتنگی..
چقدر دلم میخواهد از دلتنگی بگویم!
انگار اگر بخواهم میتوانم تا خود صبح درباره این کلمه بنویسم..
و چقدر حرف دارد این دلتنگی..
اسمش دلتنگیست, اما من به دنبال واژه ای تازه برای این احساس میگردم..
چون حرفش با عملش هم خوانی ندارد!
دل تنگ که نباید این همه حرف داشته باشد!

پی نوشت

این روزها همه حرف های کلیشه ای میزنند!
هر جا که میروی حرفهای کلیشه ای میشنوی!
هر کس را که میبینی حرفهای کلیشه ای میزند!
تمام دنیای نفرت انگیزِ مجازی, پر شده از حرفهای کلیشه ای!
در این روزهای پایانیِ سال, همه از دل شکستن و بخشش سخن میگویند!
میخواهند دیگران آنها را به خاطر دل شکستن ها و کارهای بدشان ببخشند!
آنهایی هم که کمی مذهبی ترند, طلب حلالیت میکنند!
عجب دنیایی است!
کاش جای اینکه طلب بخشش و کسب حلالیت دغدغه ی این روزهایمان میشد, تمام طول سال حواسمان جمعِ این بود که دلی را نشکنیم و حقی را نا حق نکنیم..
کاش به جای اینکه در فضای مجازی با نوشتن و انتشار متنهای مختلف که مضمون بخشش و طلب حلالیت دارند در دنیای واقعی به دیگران محبت میکردیم و با خود خواهی و خود بینی و خود پرستی و خود برتر بینی و خود ستایی و غرور و تمام خصیصه های بدی که در وجودمان هستند دیگران را از خود نمی آزردیم و نمیرنجاندیم!
ما یاد گرفته ایم که به راحتی دل بشکنیم و بعد با پر رویی تمام بیاییم و طلب بخشش کنیم!
یادمان باشد خیلی وقتها زخم هایی که با رفتارهای زشتمان بر دل دیگران میزنیم با هیچ مرحمی درمان نمیشوند و هر چقدر هم طلب بخشش و حلالیت کنیم فایده ای ندارد!
بعضی زخمها هیچ وقت خوب نمیشوند و تا ابد باقی خواهند ماند!
بیایید از همین امروز تصمیم بگیریم که دلی را نشکنیم و به کسی جفا نکنیم و جای حسادت و کینه ورزی و دشمنی, عشق و محبت و صفا را ترویج دهیم..
به امید روزی که به دنبال کسب حلالیت و طلب بخشش از کسی نباشیم..

دانلود دکلمه ی همین دل نوشته با صدای خودم از این پیوند با حجم ۹٫۷۱ Mb و کیفیت ۱۲۸