خلوت دل

دوری ازت چیزی برام نذاشته.. گریه دیگه امونَمو بریده.. هر جوری هست باید تورو ببینم.. کارد دیگه به اُستُخون رسیده..

از زمین و زمان گرفته دلم.. از تمامِ جهان دلگیرم.. به گمانم با نوشتنِ این شعر.. در همین حوالی می‌میرم..

قامتش قیامت عشق است، او که مهربان‌ترین فرشته ی خداست.. رئوف ترین سرچشمه ی مهربانی‌ها و بهترین گل واژه ی هستی.. مادر کانونِ عاطفه و مهر است..

این سرِ ظهر بیدار شدن هم بد‌جور آدمو کسل می‌کنه! نه که خورشید رو ندیده باشیما! دیدیم..