بــه مُردادی ترین گرمـــا قسم، بدجور دلتنگم
شبیه گچ شده از دوری ات، بانوی من، رنگم!

حسودی می کند دستم بــه لبهایی کـه بوسیدت!
وَ من بیچاره ی چشم تو ام… با چشم می جنگم!

تنم از عطــر آغـــوشِ تــو دارد باز می سوزد
جهنّم شد بهشتم؛ تا پرید آغوشت از چنگم

نظامِ آفـــرینش ناگهـــان بـــرعکس شد ، دیدم-
زدی با شیشه ی قلبت شکستی این دلِ سنگم!

گلویم را گرفته بُغضی از جنسِ سکوت امشب
“گُلِ گُلدونِ من…” جا باز کـــرده توی آهنگم!

بَدَم می آید از ایـــن قــدر تنهایـــی… وَ دلشـــوره
از این احساس های مسخره… از گوشی ام… زنگم!

فضـــای شعـــر هم بدجـــور بوی لـــج گرفتــه– نه؟
دقیقا بیست و شش روز است گیج و خسته و منگم!

تو تقصیری نداری ، من زیادی عاشقت هستم…
همین باعث شده با هر نگاهی زود می لنگم!

همان بهتر کــه از هذیان نوشتن دست بردارم…
به مرگِ شاعرِ چشمت قسم… بدجور دلتنگم…

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

چهارده − 4 =