صدای ویبره ی گوشیم رو که شنیدم، فکر کردم پیام اومده!
ولی انگار شارژِ باتریش تموم شده بود!

هفت سالَم بود..
صبحِ زود، وقتی از خواب بیدار شدم تا به مدرسه بروم، دیدم زمین مثلِ عروسها پیراهنِ سفید پوشیده..
برف آمده بود..

بر چشم به هم زدنی، سالِ ۲۰۱۸ هم به پایان رسید و رسما واردِ سالِ ۲۰۱۹ شدیم..
یازده روزِ پیش هم پاییز بار و بندیلش رو بست و از پیشمون رفت و زمستانِ سرد جاشو گرفت..

بوی یلدا را میشنوی انتهای خیابان آذر؟!
باز هم قرارِ عاشقانه ی پاییز و زمستان..

دیشب برف میبارید..
فورا بیرون رفتم و عکسی از این همه زیباییِ بی تو گرفتم..
نگاه کن در شهری که خالی از توست، چه برفِ زیبایی میبارد..

همچنان می گذرد این روزها..
همچنان لحظه های سردِ تنهایی میگذرد..
اما هنوز باور ندارم که تنهایم!

به تو می اندیشم و برای سرودن از تو تمامِ واژه های هستی را مرور میکنم..
به راستی، کدام واژه نشان از تو دارد؟!

این روزا نه حرفی برای گفتن دارم و نه کاری برای انجام دادم..
روزهای سرد و کوتاهِ پاییزی پشتِ سرِ هم میان و میرن و من فقط میشینم و نگاه میکنم..

بغض، وقت و بی وقت راهِ گلوم رو صد میکنه..
افسارِ فکرو خیالم از دستم در رفته!
مدام حوالیِ خاطراتی پرسه میزنه که دیگه باورشون ندارم..

گاهی اوقات به این فکر میکنم که رابطه ها در زندگی هامون چه تاثیری میذارن..
بعضی وقتها بدون اینکه برنامه ای داشته باشیم با کسی آشنا میشیم که به طور اتفاقی وارد زندگیمون شده..