میگم یادته چند وقت پیش یه زلزله اومد تِهرون رو لرزوند؟!
همه ترسیده بودن..
ما هم که همیشه تو فضای مجازی پلاسیم و آخرین اخبار رو دنبال میکنیم سیگارمون رو برداشتیم و رفتیم توی تراس..

دیگر دوستت ندارم و میدانم دروغ حناق نیست که بچسبد بیخِ گلو و رها نکند..
اصلا “عشق” این سه حرفِ بی سر و ته دلم را نلرزاند، چه برسد به نگاه ها و محبت های گاه و بیگاهِ تو..

من که نمیخواستم معلم ادبیات شوم..
نمیخواستم شعر بگویم که..
اصلا من کاری به زمانها نداشتم..
داشتم زندگیِ خودم را میکردم..

تنها من بودم که سوختم تو راهِ عشقت..
دل بستم به قلبِ بی وفای تو..
تنها من بودم که با قلبی پر از حسرت، تنها موندم و هیچ نفسی ندارم..

بابا من که تاریک نبودم..
اهلِ نور بودم و محبت، زلالِ زلال بودم..
سنگایِ کفِ صدامو میشمردی یادت نیست؟!

دیگر همیشه با تو ام..
این دست تا ابد به دستِ توست..
دیگر میمیرانی ام ز خویش..

من آماده ام..
آماده برای متوقف کردنِ ساعتها خواباندنِ خاطرات..
برای کندنِ نقابِ لبخندهای کمرنگ..

میگم: دیدی یادت رفت!
دیدی یادم رفت!
دیدی اولِ سال شد و با هم حرف نزدیم!
از بس که باورمون شده، هیچ وقت آفتابِ آسمونِمون نمیشی..

خب بالاخره موفق شدم در سال جدید اولین پستم رو بنویسم..
لازم میدونم قبل از هر چیز فرا رسیدنِ بهار و نو شدنِ طبیعت رو به همۀ کسانی که این پست رو میخونن تبریک بگم و از تهِ دل بهترین ها رو برای مردمِ مهربانِ سرزمینم آرزو کنم..

بعد از چند روزی غیبت، دوباره سر و کله ام پیدا شد..
توی این مدتی که نبودم، همش فکرم پیشِ اینجا بود..
دو سه روز پیش یه سری به اینجا زدم، اما هر کاری کردم دیدم سایت بالا نمیاد که نمیاد..