بالاخره یه روز یه قرارِ مستقیم با خدا میذارم..
با هم میریم یه کافه ی دنج..
دو استکان چای، با عطرِ مخصوص..
بالاخره حرفامو بهش میزنم..

بگذار تمامیِ درهای عالم به رویَم بسته باشند..
مرا چه باک، وقتی که پلکِ نازکِ چشمانت، پنجره ی سبزی از ابدیت را به رویَم میگشاید..

چه دورم از دل خود در کنار بعضی ها..
دلی که رفته از آن اعتبارِ بعضی ها..

فراری از خودم و از تمامِ انسان ها..
و زجر می کشم آه ،از شعار بعضی ها..

تو از من، یه آدمِ بدبین ساختی..
آدمی که به هر حرف عاشقانه یی فقط می تونه بخنده..

درود بر دوستان و همراهانِ همیشگی..
امید دارم در این روزهای زیبای پاییزی، هر کجا که هستید شاد و سلامت باشید..

به همین زودی و به چشم بر هم زدنی بهار و تابستون تموم شد و پاییز از راه رسید..
پاییزِ هزار رنگ و دلبر..
فصلی که خیلی ها منتظرِ رسیدنش هستن و بعضی ها هم خیلی علاقه ای بهش ندارن..

آدم‌ها گاهی وقت‌ها خسته میشن..
یه روزهایی، توی خسته ترین حالتِ ممکنی!
کلافه ای، ذهنت بدجور درگیره!

حَواسَت هست؟!
یک تابستان دیگر هم گذشت و هیچ معجزه ای نشد!
حالا باید دوباره دلخوش کنیم به پاییز..

حقیقتش این است که خودمان هم دیگر نمی دانیم چه می خواهیم!
فقط داریم ادامه می دهیم و با جمله ی “هر چه پیش آید خوش آید” زندگی را پیش می بریم!

سرم را پایین انداخته بودم و به سرعت به سمتِ خیابان اصلی حرکت می‌کردم..
شبیهِ آنهایی که کارِ اورژانسی دارند!