در چشم به هم زدنی فصلِ بهار اومد و رفت..
انگار همین دیروز بود که سالِ ۹۷ شروع شد..
سه ماه گذشت و از پس فردا، روزهای گرمِ تابستون شروع میشن..

بی مقدمه شروع میکنم به نوشتن..
نمیدانم برای که یا چه، فقط دلم میخواهد بنویسم..
اصلا اینجا را ساختم که بنویسم..

چشمانت را ببند و خودت را میانِ یک چار دیواری مابین رختِ خواب و آهنگهایت تصور کن..
چشمهایت را ببند و تک به تکِ نفَس هایت را بشمار و خدا را شکر کن..

خــــــــــدایا!
این دنیا همون زندونیه که تو برام ساختی..
این نوشته ها همون حصاریه که تو خواستی تا آخرِ دنیا اسیرش بشم..

لالا کن دخترِ زیبای شبنم..
لالا کن رویِ زانویِ شقایق..

بخواب تا رنگِ بی مهری نبینی..
تو بیداریه که تلخه حقایق..

گیرم که به هر حال مرا برده ای از یاد..
گیرم که زمان خاطره ها را به فنا داد..

گیرم نه تو گفتی، نه شنیدی، نه تو بودی..
آن عاشقِ دیوانه که صد نامه فرستاد..

گاهی دلم می‌خواهد به کودکی باز گردم..
به همان زمان که بزرگترین آرزویم به آب نبات چوبی و یا نهایتا به یک اسباب بازی ختم می‌شد..

کنارِ خیابون، گوشه ی پیاده رو نشستم و دارم فکر میکنم..
میخوام شروع کنم به نوشتن اما از چی و از کجا نمیدونم..
یه جورایی حسِ بدی دارم..

همیشه نوشتن اولین جملات سخته..
نمیدونی میخوای از کجا شروع کنی!
از کجا یا از کی یا از کدوم لحظه!

گفته بودم برات؟!
این روزا خوبم..
یعنی از وقتی فراموشت کردم، خوبم..